En dan praten we over meisjes
van bijna 70! Maar de leeftijd valt in het niet, zodra we elkaar ontmoeten. We kakelen als
vanouds en dartelen - nou ja...., misschien moet onze manier van voortbewegen wegens enige
slijtage toch eerder als 'drentelen' worden omschreven - vrolijk door de stad van onze keuze. NIJMEGEN
deze keer, ons aller bakermat.
Gerda, Emmeken (onze gidsen vandaag), Ineke, Carla en ik, Agnes. Trudy moet wegens
vakantie verstek laten gaan.
Gesterkt door koffie met
appeltaart bij VillaLUX gaan we op pad. Niet bepaald rokjesdag, maar toch wat zonneschijn tussen de
buien door.
Voor een stevige
cultuurhistorische basis onder de geplande rondleiding bezoeken we eerst het Huis van de Nijmeegse
Geschiedenis op Mariënburg, dat we bereiken via de nieuwe Moenenstraat.
Daarop is de Mariekenstraat een logisch vervolg. In deze straat staan we even stil bij de schommel, waar geen kind meer op schommelt. Een schrijnend aandenken aan de omgekomen kleuters van de Montessorischool die in 1944 op deze plek werd gebombardeerd. Bij dit gruwelijke 'vergissings'bombardement door de Amerikanen vonden ruim 800 Nijmegenaren de dood. Hun namen komen we in het Stadhuis tegen.
Daarop is de Mariekenstraat een logisch vervolg. In deze straat staan we even stil bij de schommel, waar geen kind meer op schommelt. Een schrijnend aandenken aan de omgekomen kleuters van de Montessorischool die in 1944 op deze plek werd gebombardeerd. Bij dit gruwelijke 'vergissings'bombardement door de Amerikanen vonden ruim 800 Nijmegenaren de dood. Hun namen komen we in het Stadhuis tegen.
Dan, langs het geboortehuis van
de Gebr. van Limburg, richting Valkhof waar eeuwenoude opgravingen Nijmegens status van
'oudste stad' leken te bevestigen. Of was het toch Maastricht? Met vereende krachten proberen
we de Latijnse teksten op de balustrade langs de heuvelrand te ontcijferen, om gefrustreerd te
moeten constateren dat al die tropenjaren bij Wilhelm niet het gewenste resultaat hebben
opgeleverd.
Let op, meisjes, dit had hem moeten wezen:
Let op, meisjes, dit had hem moeten wezen:
"Hic stetit hic frendens
aquilas hic lumine Claudius ultices vidit adesse manus"
"Hier stond Claudius (zóver
waren wij geloof ik ook al) en zag knarsetandend (dat woord kende jij weer, Emmeken) met grimmige blik
de adelaars (dat wist ik zelf nog) en de wrekende troepen naderen"
"Quem dabis haec possit qui dare
cuncta locum?"
"Weet ge mij een plaats te
noemen (dus toch het werkwoord 'kunnen', Ineke) die op zoveel schoons kan roemen?"
Zou die vraag aan mij zijn
gesteld, ik had volmondig 'Nihil!' geantwoord.
De trappen naar de Waalkade
bieden een goed zicht op de restauratie van de Stratemakerstoren.
Verderop ligt de Pannenkoekenboot, waarmee we een rondvaart zouden maken langs het project 'Nijmegen omarmt de Waal'. Het lot besliste anders. Hadden wij ons uitstapje een dag eerder gepland óf zou de Pannenkoekenboot een dag later defect geraakt zijn, waren wíj de schipbreukelingen geweest, die stuurloos ronddrijvend midden op de Waal werden aangevaren door een tanker (zie krantenberichten 1-3-2016). Telefonisch was ons meegedeeld, dat de boot defect was. Van de kapitein zelf, die zo aardig is ons op zijn boot een kop koffie aan te bieden, horen we nu het ware verhaal. We hebben echt mazzel gehad. Maar daarnaast ook dubbele pech: geen reisje op de Waal én geen pannenkoek.
Verderop ligt de Pannenkoekenboot, waarmee we een rondvaart zouden maken langs het project 'Nijmegen omarmt de Waal'. Het lot besliste anders. Hadden wij ons uitstapje een dag eerder gepland óf zou de Pannenkoekenboot een dag later defect geraakt zijn, waren wíj de schipbreukelingen geweest, die stuurloos ronddrijvend midden op de Waal werden aangevaren door een tanker (zie krantenberichten 1-3-2016). Telefonisch was ons meegedeeld, dat de boot defect was. Van de kapitein zelf, die zo aardig is ons op zijn boot een kop koffie aan te bieden, horen we nu het ware verhaal. We hebben echt mazzel gehad. Maar daarnaast ook dubbele pech: geen reisje op de Waal én geen pannenkoek.
Te voet door de pittoreske Benedenstad
op zoek naar een leuk lunchadresje, heeft echter ook zo zijn charme. Kuierend langs de
Commanderie van St. Jan dromen we even weg naar onze zestiger jaren. De euforie van
ontluikende liefdes, maar ook de ontroostbaarheid als deze weer spoedig uitgebloeid waren. We zijn 'flabbergasted',
als Gerda onthult dat zij en haar man Wim elkaar hier bij het uitgaan hebben leren
kennen.
Bairro Alto ziet er wel gezellig
uit. Met moeite wurmen we ons volslanke lijf tussen de tafels en stoelen door, die veel te dicht
op elkaar staan en veel te klein zijn om fatsoenlijk aan te eten. Ja, het studentenbestaan ligt
duidelijk ver achter ons.
We hebben nog heel wat bezienswaardigheden te gaan: Waagh, Marieken, Stevenstoren, oude weeshuizen, Synagoge, Vogelhofje, Kruittoren, etc. etc.
Aangenaam verrast lopen we door
de Stikke en Lange Hezelstraat. Hier kwam je vroeger alleen om bij Sengers - soort van Wibra
- hooguit een paar goedkope sokken, een pyama of een onderbroek te kopen. Nu kun je
echt shoppen in dit kwartier. En dat komt goed uit, want de regen valt inmiddels met bakken uit de
lucht. Van alle leuke winkeltjes spant de sjieke hoedenzaak Cappello in de Houtstraat de
kroon. Wat een extravagantie, wat een koninklijke allure!
Dat het niet altijd duur en chic
hoeft te zijn bewijst het heerlijke drie-gangen-menu op de Plaza bij het ROC gebouw, waarmee we onze
'meisjesdag' afsluiten. Van hieruit zien we onze trein al klaarstaan voor vertrek. Bij het
afscheid van Gerda en Emmeken bekruipt mij een gevoel van lichte afgunst. Dat Carla, Ineke en ik
deze prachtige stad weer moeten verlaten, terwijl die twee hier gewoon mogen wonen. De
bofkonten!
Tekst: Agnes
Publicatie: Carla
Reunisten Nijmeegs Lyceum
www.reunistennijmlyceum.blogspot.nl
email: reunistennijmlyceum@outlook.com
fotoalbum
Reunisten Nijmeegs Lyceum
www.reunistennijmlyceum.blogspot.nl
email: reunistennijmlyceum@outlook.com
fotoalbum
